غزل ۱۳۷ سعدی

کی ست آن لعبت ِ خندان که پری‌وار بِرَفت

که قرار از دل ِ دیوانه به‌یک‌بار برفت

باد، بویِ گل ِ روی‌اش به گلستان آورد،

آب ِ گلزار، بشد؛ رونق ِ عطّار، برفت

صورت ِ یوسف ِ نادیده صفت می‌کردیم؛

چون بدیدیم، زبان ِ سخن از کار برفت

بعد از این عیب و ملامت نکنم مستان را

که مرا در حق ِ این طایفه انکار برفت

در سَر م بود که هرگز ندهم دل به خیال

به سر ت ک‌از سَر ِ من آن همه پندار برفت

آخر این مور ِ میان‌بسته‌یِ افتان خیزان

چه خطا داشت؟ که سرکوفته چون مار برفت

به خرابات چه حاجت که یکی مست شود

که به دیدار ِ تو عقل از سَر ِ هش‌یار برفت

به نماز آمده، محراب ِ دو ابرویِ تو دید،

دل‌اش از دست ببُردند و به زُنّار برفت

پیش ِ تو مردن، از آن به که پس از من گویند:

نه به صدق آمده بود این، که به آزار برفت!

تو نه مرد ِ گُل ِ بُستان ِ امیدی سعدی

که به پهلو نتوانی به سَر ِ خار برفت