غزل ۱۴ سعدی

امشب سبُک‌تر می‌زنند این طبل ِ بی‌هنگام را؟

یا وقت بیداری غلط بوده ست مرغ ِ بام را؟

یک لحظه بود این؟ یا شبی؟ ک‌از عُمر ِ ما تاراج شد

ما هم‌چنان لب بر لبی، نابرگرفته کام را

هم تازه‌روی ام هم خجل؛ هم شادمان هم تنگ‌دل

ک‌از عُهده بیرون آمدن نتوانم این اِنعام را

گر پای بر فرق‌ام نهی، تشریف ِ قُرب‌ات می‌دهی

جز سر نمی‌دانم نهادن عُذر ِ این اَقدام را

چون بخت ِ نیک‌انجام را با ما به‌کلی صلح شد،

بُگذار تا جان می‌دهد بدگوی بدفرجام را!

سعدی عَلَم شد در جهان. صوفی و عامی گو بدان!

ما بت‌پرستی می‌کنیم آن‌گه چنین اصنام را