غزل ۱۴۵ سعدی

آفرین ِ خدای بر جان‌ات

که چه شیرین لب است و دندان‌ات

هر که را گم شده ست یوسف ِ دل،

گو ببین در چَه ِ زنخ‌دان‌ات

فتنه در پارس بر نمی‌خیزد

مگر از چشم‌های فتّان‌ات

سرو اگر نیز آمدی و شدی

نرسیدی به گَرد ِ جولان‌ات

شب ِ تو، روز ِ دیگران باشد

ک‌آفتاب است در شبستان‌ات

تا کی ای بوستان ِ روحانی

گِله از دست ِ بوستان‌بان‌ات؟

بلبلانیم؛ یک نفس بگذار

تا بنالیم در گلستان‌ات

گر هزار م جفا و جور کنی

دوست دارم هزار چندان‌ات

آزمودیم زور ِ بازویِ صبر

و آبگینه ست پیش ِ سندان‌ات

تو وفا گر کنی و گر نکنی،

ما به آخر بریم پیمان‌ات

مژده از من ستان به شادی ِ وصل

گر بمیرم به درد ِ هجران‌ات

سعدیا! زنده عارفی باشی

گر برآید در این طلب جان‌ات