غزل ۱۴۶ سعدی

ای جان ِ خردمندان گویِ خَم ِ چوگان‌ات

بیرون نرود گویی ک‌افتاد به میدان‌ات

روز ِ همه سر بر کرد از کوه و، شب ِ ما را

سر بر نکُنَد خورشید الّا زِ گریبان‌ات

جان در تن ِ مشتاقان از ذوق به رقص آید

چون باد بجنباند شاخی زِ گلستان‌ات

دیوار ِ سرای‌ات را نقّاش نمی‌باید!

تو زینت ِ ایوانی. نه صورت ِ ایوان‌ات

هر چند نمی‌سوزد بر من دل ِ سنگین‌ات،

گویی دل ِ من سنگی ست در چاه ِ زنخ‌دان‌ات

جان باختن آسان است اندر نظر ت؛ لیکن

این لاشه نمی‌بینم شایسته‌ی قربان‌ات

با داغ ِ تو رنجوری به ک‌از نظر ت دوری

پیش ِ قدم‌ات مردن خوش‌تر که به هجران‌ات

ای بادیه‌ی هجران! تا عشق ِ حرم باشد،

عشّاق نیندیشد از خار ِ مغیلان‌ات

دیگر نتوانستم از فتنه حذر کردن

ز آن‌گه که در افتادم با قامت ِ فتّان‌ات

شاید که در این دنیا مرگ‌اش نبوَد هرگز

سعدی که تو جان دارد؛ بل دوست‌تر از جان‌ات

بسیار چو ذوالقرنین آفاق بگردیده ست

این تشنه که می‌میرد بر چشمه‌ی حیوان‌ات