غزل ۱۵۶ سعدی

فرهاد را چو بر رخ ِ شیرین نظر فتاد

دود ش به سر درآمد و از پای درفتاد

مجنون زِ جام ِ طلعت ِ لیلی چو مست شد

فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد

رامین چو اختیار ِ غم ِ عشق ِ ویس کرد

یک‌باره‌گی جُدا زِ کلاه و کمر فتاد

وامق چو کار ش از غم ِ عذرا به جان رسید

کار ش مدام با غم و آه ِ سحر فتاد

ز این‌گونه صد هزار کس از پیر و از جوان

مست از شراب ِ عشق – چو من – بی‌خبر فتاد

بسیار کس شدند اسیر ِ کمند ِ عشق

تنها نه از برای من این شور و شر فتاد

روزی به دلبری نظری کرد چشم ِ من؛

ز آن یک نظر، مرا دو جهان از نظر فتاد

عشق آمد آن‌چنان به دل‌ام در زد آتشی

ک‌از وی هزار سوز مرا در جگر فتاد

بر من مگیر اگر شدم آشفته‌دل زِ عشق

مانند ِ این، بسی ز قضا و قدر فتاد

سعدی! زِ خَلق چند نهان راز ِ دل کَنی

چون ماجرایِ عشق تو یک‌یک به درفتاد