غزل ۱۵۸ سعدی

موی‌ات رها مکن که چنین بر هم اوفتد

ک‌آشوب ِ حُسن ِ رویِ تو در عالَم اوفتد

گر در خیال ِ خَلق، پری‌وار بگذری

فریاد در نهاد ِ بنی آدم اوفتد

افتاده‌ی تو شد دلم ای دوست! دست گیر!

در پای مفکن‌اش که چنین دل کم اوفتد

در روی‌ات آن که تیغ ِ نظر می‌کشد به جهل،

مانند من به تیر ِ بلا محکم اوفتد

مشکن دل‌ام! که حقّه‌یِ راز ِ نهان ِ تو ست

ترسم که راز در کف ِ نامحرم اوفتد

وقت است اگر بیایی و لب بر لب‌ام نهی

چند م به جست و جوی تو دَم بر دَم اوفتد

سعدی! صبور باش بر این ریش ِ دردناک

باشد که اتّفاق ِ یکی مرهم اوفتد