غزل ۱۷۷ سعدی

هر گه که بر من آن بت ِ عیّار بُگذرد

صد کاروان ِ عالَم ِ اَسرار بگذرد

مست ِ شراب و خواب و جوانی و شاهدی

هر لحظه پیش ِ مردُم ِ هشیار بگذرد

هر گه که بگذرد، بکُشَد دوستان ِ خویش؛

و این دوست، منتظر که دگربار بگذرد

گفتم به گوشه‌ئی بنشینم چو عاقلان؛

دیوانه‌ام کُنَد چو پری‌وار بگذرد

گفتم دری زِ خلق ببندم به رویِ خویش،

دَردی ست در دل‌ام که زِ دیوار بگذرد

بازار ِ حُسن ِ جمله‌یِ خوبان شکسته‌ای

ره نیست ک‌از تو هیچ خریدار بگذرد

غایب مشو! که عمر ِ گران‌مایه ضایع است

الّا دمی که در نظر ِ یار بگذرد

آسایش است رنج کشیدن به بوی آن‌ک

روزی طبیب بر سر ِ بیمار بگذرد

ترسم که مست و عاشق و بی‌دل شود چو ما

گر محتسب به خانه‌یِ خمّار بگذرد

سعدی! به خویش‌تن نتوان رفت سویِ دوست

ک‌آن‌جا طریق نیست که اغیار بگذرد