غزل ۱۸ سعدی

ساقی بده آن کوزه‌یِ یاقوت ِ روان را

یاقوت چه ارزد! بده آن قوت ِ روان را

اوّل پدر ِ پیر خورَد رطل ِ دمادم

تا مدّعیان هیچ نگویند جوان را

تا مست نباشی، نَبَری بار ِ غم ِ یار

آری! شتر ِ مست کشد بار ِ گران را

ای رویِ تو آرام ِ دل ِ خَلق ِ جهانی

بی رویِ تو شاید که نبینند جهان را

در صورت و معنی که تو داری، چه توان گفت؟

حُسن ِ تو زِ تحسین ِ تو بسته ست زبان را

آنَک عسل اندوخته دارد مگس ِ نحل

شهد ِ لب ِ شیرین ِ تو زنبورمیان را

زین‌دست که دیدار ِ تو دل می‌بَرَد از دست

ترسم نبَرم عاقبت از دست ِ تو جان را

یا تیر ِ هلاک‌ام بزنی بر دل ِ مجروح

یا جان بدهم تا بدهی تیر ِ امان را

وآن‌گه که به تیر م زنی، اوّل خبر م ده

تا پیش‌تر ت بوسه دهم دست و کمان را

سعدی زِ فراق ِ تو نه آن رنج کشیده ست

ک‌از شادی ِ وصل ِ تو فرامُش کُنَد آن را

و ر نیز جراحت به دوا باز هم‌آید

از جایِ جراحت نتوان بُرد نشان را