غزل ۳۵ سعدی

دوست دارم که بپوشی رخ ِ هم‌چون قمر ت

تا چو خورشید نبینند به هر بام و در ت

جُرم ِ بیگانه نباشد؛ که تو خود صورت ِ خویش

گر در آیینه ببینی، بروَد دل زِ بَر ت

جایِ خنده ست سخن گفتن ِ شیرین پیش‌ات

ک‌آب ِ شیرین چو بخندی بروَد از شکَر ت

راه ِ آه ِ سحَر از شوق نمی‌یارم داد

تا نباید که بِشورانَد خواب ِ سحر ت

هیچ پیرایه زیادت نکُنَد حُسن ِ تو را

هیچ مشّاطه نیاراید از این خوب‌تر ت

بارها گفته‌ام این روی به هر کس منمای

تا تأمّل نکُنَد دیده‌ی هر بی‌بصر ت

باز گویم نه! که این صورت و معنی که تو را ست

نتوانَد که ببیند؛ مگر اهل ِ نظر ت

راه ِ صد دشمن‌ام از‌بهر ِ تو می‌باید داد

تا یکی دوست ببینم که بگوید خبر ت

آن‌چنان سخت نیاید سر ِ من گر بروَد

نازنینا! که پریشانی ِ مویی ز سر ت

غم ِ آن نیست که بر خاک نشیند سعدی

زحمت ِ خویش نمی‌خواهد بر ره‌گذر ت