غزل ۴۷ سعدی

سلسله‌یِ مویِ دوست حلقه‌یِ دام ِ بلا ست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجرا ست

گر بزنند م به تیغ در نظر ش بی‌دریغ،

دیدن ِ او یک نظر، صد چو من‌اش خون‌بها ست

گر بروَد جان ِ ما در طلب ِ وصل ِ دوست

حیف نباشد! که دوست، دوست‌تر از جان ِ ما ست

دعوی ِ عشّاق را شرع نخواهد بیان

گونه‌یِ زرد ش دلیل؛ ناله‌یِ زار ش گوا ست

مایه‌یِ پرهیزگار، قوّت ِ صبر است و عقل

عقل گرفتار ِ عشق؛ صبر زبون ِ هوا ست

دل‌شده‌یِ پای‌بند، گردن ِ جان در کمند

زهره‌یِ گفتار نه ک‌این چه سبب و آن چرا ست

مالک ِ ملک ِ وجود، حاکم ِ ردّ و قبول

هر چه کند جور نیست؛ و ر تو بنالی جفا ست

تیغ برآر از نیام! زهر برافکن به جام!

ک‌از قِبَل ِ ما قبول؛ و ز طرف ِ ما رضا ست

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر

حکم ِ تو بر من روان؛ زجر ِ تو بر من روا ست

هر که به جور ِ رقیب یا به جفایِ حبیب

عهد فرامُش کُنَد، مدّعی ِ بی‌وفا ست

سعدی! از اخلاق ِ دوست هر چه برآید نکو ست

گو همه دشنام گو! ک‌از لب ِ شیرین دعا ست