غزل ۴۸ سعدی

صبر کن ای دل! که صبر سیرت ِ اهل ِ صفا ست

چاره‌یِ عشق احتمال؛ شرط ِ محبّت وفا ست

مالک ِ ردّ و قبول هر چه کُنَد، پادشا ست

گر بزند، حاکم است؛ و ر بنوازد، روا ست

گر چه بخوانَد، هنوز دست ِ جَزَع بر دعا ست

و ر چه برانَد، هنوز رویِ امید از قفا ست

برق ِ یمانی بجَست، باد ِ بهاری بخاست

طاقت ِ مجنون برَفت؛ خیمه‌یِ لیلی کجا ست

غفلت از ایّام ِ عشق پیش ِ محقِّق خطا ست

اوّل صبح است؛ خیز! ک‌آخر ِ دنیا فنا ست

صحبت ِ یار ِ عزیز حاصل ِ دور ِ بقا ست

یک‌دمه دیدار ِ دوست، هر دو جهان‌اش بها ست

درد ِ دل ِ دوستان گر تو پسندی روا ست

هر چه مراد ِ شما ست غایت ِ مقصود ِ ما ست

بنده چه دعوی کُنَد؟ حکم، خداوند را ست

گر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم ِ راست

از در ِ خویش‌ام مران! ک‌این نه طریق ِ وفا ست

در همه شهری غریب، در همه مُلکی گدا ست

با همه جرم‌ام امید، با همه خوف‌ام رجا ست

گر دِرَم ِ ما مِس است، لطف ِ شما کیمیا ست

سعدی! اگر عاشقی، میل ِ وصال‌ات چرا ست

هر که دل ِ دوست جُست، مصلحت ِ خود نخواست