غزل ۴۹ سعدی

خُرّم آن بقعه که آرام‌گَه ِ یار آن‌جا ست

راحت ِ جان و شفایِ دل ِ بیمار آن‌جا ست

من در این جای، همین صورت ِ بی‌جان ام و بس

دل‌ام آن‌جا ست که آن دل‌بر ِ عیّار آن‌جا ست

تن‌ام این‌جا ست سقیم و دل‌ام آن‌جا ست مُقیم

فلک این‌جا ست ولی کوکب ِ سیّار آن‌جا ست

آخر ای باد صبا! بویی اگر می‌آری

سویِ شیراز گذر کن! که مرا یار آن‌جا ست

درد ِ دل پیش ِ که گویم؟ غم ِ دل با که خورم؟

روَم آن‌جا که مرا محرم ِ اسرار آن‌جا ست

نکند میل ِ دل ِ من به تماشایِ چمن

که تماشایِ دل آن‌جا ست که دل‌دار آن‌جا ست

سعدی! این منزل ویران چه کنی؟ جایِ تو نیست

رَخت بربند که منزل‌گَه ِ احرار آن‌جا ست