غزل ۵۴ سعدی

سرو ِ چمن پیش ِ اعتدال ِ تو پست است

رویِ تو بازار ِ آفتاب شکسته ست

شمع ِ فلک با هزار مَشعَل ِ اَنجُم

پیش ِ وجود ت چراغ ِ بازنشسته ست

توبه کند مردُم از گناه به شعبان؛

در رمضان نیز چشم‌هایِ تو مست است

این همه زورآوری و مردی و شیری

مرد ندانم که از کمند ِ تو جسته ست

این‌یکی از دوستان، به تیغ تو کُشته ست

وآن‌دگر از عاشقان، به تیر ِ تو خسته ست

دیده به دل می‌برَد حکایت ِ مجنون

دیده ندارد که دل به مهر ِ نبسته ست

دست ِ طلب داشتن زِ دامن ِ معشوق

پیش ِ کسی گو که‌ش اختیار به دست است

با چو تو روحانی‌یی تعلّق ِ خاطر

هر که ندارد، دواب ِ نفس‌پرست است

مُنکِر ِ سعدی که ذوق ِ عشق ندارد،

نی‌شکر ش در دهان ِ تلخ کَبَست است