غزل ۶۷ سعدی

فریاد ِ من از فراق ِ یار است

و افغان ِ من از غم ِ نگار است

بی رویِ چو ماه ِ آن نگارین

رخساره‌یِ من به خون نگار است

خون ِ جگرم ز فرقت ِ تو

از دیده روانه در کنار است

درد ِ دل ِ من زِ حد گذشته ست

جان‌ام زِ فراق بی‌قرار است

کس را زِ غم ِ من آگهی نیست

آوخ که جهان نه پایدار است

از دست ِ زمانه در عذاب ام

ز آن جان و دل‌ام همی فگار است

سعدی! چه کنی شکایت از دوست،

چون شادی و غم نه برقرار است؟