غزل ۸۲ سعدی

هزار سختی اگر بر من آید آسان است

که دوستی و ارادت هزار چندان است

سفر دراز نباشد به پایِ طالب ِ دوست

که خار ِ دشت ِ محبّت گل است و ریحان است

اگر تو جور کنی، جور نیست! تربیت است

و گر تو داغ نهی، داغ نیست! درمان است

نه آب ِ روی، که گر خون ِ دل بخواهی ریخت،

مخالفت نکُنم. آن کُنم که فرمان است

ز عقل ِ من عجب آید صواب‌گویان را

که دل به دست ِ تو دادن خلاف در جان است

من از کنار ِ تو دور اوفتاده‌ام. نه عجب

گر م قرار نباشد. که داغ ِ هجران است

عجب در آن سَر ِ زلف ِ مُعَنبَر ِ مفتول

که در کنار تو خسبد، چرا پریشان است!

جماعتی که ندانند حظّ ِ روحانی

– تفاوتی که میان دواب و انسان است –

گمان بَرند که در باغ ِ عشق، سعدی را

نظر به سیب ِ زنخ‌دان و نار ِ پستان است

مرا هرآینه خاموش بودن اولی‌تر

که جهل پیش ِ خردمند عذر ِ نادان است

و ما اُبَرِّئُ نَفسی و لا اُزَکّیها

که هر چه نقل کنند از بشر در امکان است