غزل ۹۳ سعدی

یار ِ من آن که لطف ِ خداوند یار ِ او ست

بیداد و داد و ردّ و قبول اختیارِ او ست

دریایِ عشق را به‌حقیقت کنار نیست

و ر هست پیش اهل ِ حقیقت، کنار ِ او ست

در عهد ِ لیلی این‌همه مجنون نبوده‌اند

و این فتنه برنخاست که در روزگار ِ او ست

صاحب‌دلی نماند در این فصل ِ نوبهار

اِلّا که عاشق ِ گُل و مجروح ِ خار ِ او ست

دانی کدام خاک بر او رشک می‌بَرَم

آن خاک ِ نیک‌بخت که در ره‌گذار ِ او ست

باور مکُن که صورت ِ او عقل ِ من ببُرد

عقل ِ من آن ببُرد که صورت‌نگار ِ او ست

گر دیگران به منظر ِ زیبا نظر کُنند

ما را نظر به قدرت ِ پروردگار ِ او ست

این‌ام قبول بس که بمیرم بر آستان

تا نسبت‌ام کنند که خدمت‌گزار ِ او ست

بر جور و بی مرادی و درویشی و هلاک

آن را که صبر نیست، محبّت نه کار ِ او ست

سعدی! رضایِ دوست طلب کن نه حظّ ِ خویش

عبد آن کُنَد که رای ِ خداوندگار ِ او ست