غزل ۹۴ سعدی

خورشید زیر ِ سایه‌یِ زلف ِ چو شام ِ او ست

طوبی غلام ِ قدّ ِ صنوبرخرام ِ او ست

آن قامت است؟ نی! به حقیقت قیامت است

زیرا که رستخیز ِ من اندر قیام ِ او ست

بر مرگ دل خوش است در این واقعه مرا

ک‌آب ِ حیات در لب ِ یاقوت‌فام ِ او ست

بویِ بهار می‌دمد م؟ یا نسیم صبح

باد ِ بهشت می‌گذرد؟ یا پیام اوست

دل عشوه می‌فروخت که «من مرغ ِ زیرک ام!»

اینک فتاده در سَر ِ زلف ِ چو دام ِ او ست

بی‌چاره مانده‌ام همه‌روزی به دام ِ او

و اینک فتاده‌ام به غریبی؛ که کام ِ او ست

هر لحظه در بر م دل از اندیشه خون شود

تا خود غلام ِ کی ست که سعدی غلام ِ او ست