غزل ۱۹۲ سعدی

گر آن مُراد شبی در کنار ِ ما باشد،

زهی سعادت و دولت که یار ِ ما باشد

اگر هزار غم است از جهانیان بر دل،

همین بس است که او غم‌گسار ِ ما باشد

به کُنج ِ غاری عزلت گزینم از همه خلق

گر آن لطیف ِ جهان یار ِ غار ِ ما باشد

از آن طرف نپذیرد کمال ِ او نُقصان

و ز این جهت شرف ِ روزگار ما باشد

جفایِ پرده‌دران‌ام تفاوتی نکند

اگر عنایت ِ او پرده‌دار ِ ما باشد

مراد ِ خاطر ِ ما مشکل است و؛ مشکل نیست

اگر مراد ِ خداوندگار ِ ما باشد

به اختیار ِ قضایِ زمان بباید ساخت

که دایم آن نبوَد ک‌اختیار ِ ما باشد

و گر به دست ِ نگارین ِ دوست کُشته شَویم

میان ِ عالَمیان افتخار ِ ما باشد

به هیچ کار نیایم گر م تو نپسندی

و گر قبول کنی، کار کار ِ ما باشد

نگارخانه‌یِ چینی که وصف می‌گویند

نه ممکن است که مِثل ِ نگار ِ ما باشد

چنین غزال که وصف‌اش همی‌رود، سعدی!

گمان مبَر که به‌تنها شکار ِ ما باشد