غزل ۲۰ سعدی لاابالی چه کُنَد دفتر ِ دانایی را طاقت ِ وعظ نباشد سَر ِ سودایی را آب را قول ِ تو با آتش اگر جمع کُنَد نتواند که کُنَد عشق و شکیبایی را دیده را فایده آن است که دلبر بیند و ر نبیند چه بوَد فایده بینایی را عاشقان را چه غم از سرزنش ِ دشمن...
غزل ۱۹ سعدی کمان ِ سخت که داد آن لطیف‌بازو را؟ که تیر ِ غمزه تمام است صید ِ آهو را هزار صید ِ دل‌ات پیش ِ تیر بازآید بدین صفت که تو داری کمان ِ ابرو را تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی که روز ِ معرکه بر خود زره کنی مو را دیار ِ هند و اقالیم ِ...
غزل ۱۸ سعدی ساقی بده آن کوزه‌یِ یاقوت ِ روان را یاقوت چه ارزد! بده آن قوت ِ روان را اوّل پدر ِ پیر خورَد رطل ِ دمادم تا مدّعیان هیچ نگویند جوان را تا مست نباشی، نَبَری بار ِ غم ِ یار آری! شتر ِ مست کشد بار ِ گران را ای رویِ تو آرام ِ دل ِ خَلق ِ...
غزل ۱۷ سعدی چه کُنَد بنده که گردن ننهد فرمان را؟ چه کُنَد گوی که عاجز نشود چوگان را؟ سرو بالا یِ کمان ابرو اگر تیر زنَد عاشق آن است که بر دیده نهد پیکان را دست ِ من گیر! که بی‌چارگی از حد بگذشت سر ِ من دار که در پایِ تو ریزم جان را کاش‌کی پرده...
غزل ۱۶ سعدی تا بوَد بار ِ غم‌ات بر دل ِ بی‌هوش مرا، سوز ِ عشق‌ات ننشانَد زِ جگر جوش مرا نگذرد یاد ِ گل و سنبل‌ام اندر خاطر تا به خاطر بوَد آن زلف و بناگوش مرا شربتی تلخ‌تر از زهر ِ فراق‌ات باید تا کُنَد لذّت ِ وصل ِ تو فراموش مرا هر شب ام با غم ِ...
غزل ۱۵ سعدی برخیز تا یک سو نهیم این دلق ِ ازرق‌فام را بر باد ِ قَلّاشی دهیم این شِرک ِ تقوا نام را هر ساعت از نو قبله‌ئی با بت‌پرستی می‌رود توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را می با جوانان خوردن‌ام باری تمنّا می‌کُنَد تا کودکان در پی فتند این پیر ِ...
