غزل ۵۰ سعدی عشق ورزیدم و عقل‌ام به ملامت برخاست ک‌آن که عاشق شد، از او حکم ِ سلامت برخاست هر که با شاهد ِ گُل‌روی به خلوت بنشست نتواند زِ سر ِ راه ِ ملامت برخاست که شنیدی که برانگیخت سمند ِ غم ِ عشق که نه اندر عقب‌اش گَرد ِ ندامت برخاست عشق غالب...
غزل ۴۹ سعدی خُرّم آن بقعه که آرام‌گَه ِ یار آن‌جا ست راحت ِ جان و شفایِ دل ِ بیمار آن‌جا ست من در این جای، همین صورت ِ بی‌جان ام و بس دل‌ام آن‌جا ست که آن دل‌بر ِ عیّار آن‌جا ست تن‌ام این‌جا ست سقیم و دل‌ام آن‌جا ست مُقیم فلک این‌جا ست ولی کوکب ِ سیّار...
غزل ۴۸ سعدی صبر کن ای دل! که صبر سیرت ِ اهل ِ صفا ست چاره‌یِ عشق احتمال؛ شرط ِ محبّت وفا ست مالک ِ ردّ و قبول هر چه کُنَد، پادشا ست گر بزند، حاکم است؛ و ر بنوازد، روا ست گر چه بخوانَد، هنوز دست ِ جَزَع بر دعا ست و ر چه برانَد، هنوز رویِ امید از قفا ست...
غزل ۴۷ سعدی سلسله‌یِ مویِ دوست حلقه‌یِ دام ِ بلا ست هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجرا ست گر بزنند م به تیغ در نظر ش بی‌دریغ، دیدن ِ او یک نظر، صد چو من‌اش خون‌بها ست گر بروَد جان ِ ما در طلب ِ وصل ِ دوست حیف نباشد! که دوست، دوست‌تر از جان ِ ما ست...
غزل ۴۶ سعدی دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست از خانه برون آمد و بازار بیاراست در وَهم نگنجد که چه دل‌بند و چه شیرین در وصف نیاید که چه مطبوع و چه زیبا ست صبر و دل و دین می‌رود و طاقت و آرام از زخم پدید است که بازو ش توانا ست از‌بهر ِ خدا روی مپوش...
غزل ۴۵ سعدی خوش می‌رود این پسر که برخاست سروی ست چنین که می‌رود راست ابرو ش کمان ِ قتل ِ عاشق گیسو ش کمند ِ عقل ِ دانا ست بالای چنین، اگر در اسلام گویند که هست؛ زیر و بالا ست ای آتش ِ خرمن ِ عزیزان! بنشین! که هزار فتنه برخاست بی جُرم بکُش!...
