آن شکل بین! وان شیوه بین! وان قدّ و خدّ و دست و پا
آن رنگ بین! وان هَنگ بین! وان ماه ِ بَدر، اندر قبا
ای عشق ِ چون آتش کده! در نقش و صورت آمده؛
بر کاروان ِ دل زده؛ یک دم امان ده! یا فَتی!
در آتش و در سوز، من، شب می برم تا روز، من
ای! فرخ و پیروز، من! از رو یِ آن شمس الضّحی
بر گِرد ِ ماه اش می تنم؛ بی لَب سلام اش می کُنم
خود را زمین بَر می زنم زان پیش ک او گوید صَلا
گلزار و باغ ِ عالَمی! چشم و چراغ ِ عالَمی
هم درد و داغ ِ عالَمی! چون پا نهی اندر جفا؟
آیم کُنَم جان را گِرو؛ گویی: «مَده زحمت، برو!»
خدمت کنم تا وا رَوم؛ گویی که: «ای ابله! بیا!»
گشته خیال اش هم نشین با عاشقان ِ آتشین
غایب مبادا صورت ات یک دم زِ پیش ِ چشم ِ ما!
ای دل! قرار ِ تو، چه شد؟ وان کار و بار ِ تو چه شد؟
خواب ات که می بندد چنین؟ اندر صباح و در مَسا؟
دل گفت: «حُسن ِ رو یِ او؛ وان نرگس ِ جادو یِ او
وان سنبل ِ ابرو یِ او؛ وان لعل ِ شیرین ما جرا»
ای عشق! پیش ِ هر کسی، نام و لقب داری بَسی
من دوش نام ِ دیگر ات کردم که: “درد ِ بی دوا”
دیگر نخواهم زد نَفَس؛ این بیت را می گوی و بَس.
بُگداخت جان ام زین هَوَس؛ اُرفُق بِنا یا ربَّنا