غزل ۱۶ سعدی

تا بوَد بار ِ غم‌ات بر دل ِ بی‌هوش مرا،

سوز ِ عشق‌ات ننشانَد زِ جگر جوش مرا

نگذرد یاد ِ گل و سنبل‌ام اندر خاطر

تا به خاطر بوَد آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلخ‌تر از زهر ِ فراق‌ات باید

تا کُنَد لذّت ِ وصل ِ تو فراموش مرا

هر شب ام با غم ِ هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

بی دهان ِ تو اگر صد قدح ِ نوش دهند،

به دهان ِ تو! که زهر آید از آن نوش مرا

سعدی اندر کف ِ جلاد ِ غم‌ات می‌گوید:

«بنده ام! بنده به کُشتن ده و مفروش مرا!»