غزل ۷۲ سعدی

پایِ سرو ِ بوستانی در گِل است

سرو ِ ما را پایِ معنی در دل است

هر که چشم‌اش بر چنان روی اوفتاد

طالع‌اش میمون و فال‌اش مقبل است

نیک‌خواهان‌ام نصیحت می‌کنند.

خشت بر دریا زدن بی‌حاصل است

ای برادر! ما به گرداب‌اندر ایم

و آن که شُنعَت می‌زند، بر ساحل است

شوق را بر صبر قوَّت غالب است

عقل را با عشق دعوی باطل است

نسبت ِ عاشق به غفلت می‌کنند

و آن که معشوقی ندارد غافل است!

دیده باشی تشنه مُستُعجِل به آب؟

جان به جانان هم‌چنان مستعجل است

بَذل ِ جاه و مال و تَرک ِ نام و ننگ

در طریق ِ عشق، اوّل‌منزل است

گر بمیرد طالبی در بند ِ دوست

سَهل باشد! زندگانی مشکل است

عاشقی می‌گفت و خوش خوش می‌گریست:

«جان بیاساید که جانان قاتل است»

سعدیا! نزدیک ِ رایِ عاشقان

خلق مجنون اند و مجنون عاقل است