غزل ۷ مولوی

بنشسته‌ام من بر دَر ت تا بو که برجوشد وفا

باشد که بُگشایی دری، گویی که: برخیز! اندر آ!

غرق است جان‌ام بر دَر ت؛ در بویِ مشک و عنبر ت

ای صد هزاران مرحمت بر رویِ خوب‌ات دایما!

ما ییم مست و سَرگِران، فارغ زِ کار ِ دیگران

عالَم اگر بر هم روَد، عشق ِ تو را بادا بقا

عشق ِ تو کف برهم زند، صد عالَم ِ دیگر کُنَد

صد قرن ِ نو پیدا شود بیرون زِ افلاک و خلا

ای عشق ِ خندان هم‌چو گُل؛ و ای خوش‌نظر چون عقل ِ کُل

خورشید را درکش به جُل ای شه‌سوار ِ هل اَتیٰ

امروز ما مهمان ِ تو؛ مست ِ رخ ِ خندان ِ تو

چون نام ِ روی‌ات می‌برم، دل می‌رود وَاللَّه زِ جا

کو بام غیر ِ بام ِ تو؟ کو نام غیر ِ نام ِ تو؟

کو جام غیر ِ جام ِ تو؟ ای ساقی ِ شیرین ادا

گر زنده‌جانی یابمی، من دامن‌اش برتابَمی

ای‌کاش‌کی درخوابمی؛ در خواب بنمودی لقا

ای بر دَر ت خیل و حشَم؛ بیرون خرام ای محتشم

زیرا که سرمست و خوش ام ز آن چشم ِ مست ِ دل‌ربا

افغان و خون ِ دیده بین! صد پیرهن بِدریده بین!

خون ِ جگر پیچیده بین بر گردن و روی و قفا

آن‌کس که بیند رویِ تو؛ مجنون نگردد کو به کو،

سنگ و کلوخی باشد او! او را چرا خواهم بلا؟

رنج و بلایی ز این بَتَر ک‌از تو بوَد جان بی‌خبر؟

ای شاه و سلطان ِ بشر! لا تُبلِ نَفساً بِالعَمیٰ

جان‌ها چو سیلابی روان تا ساحل ِ دریایِ جان

از آشنایان منقطع، با بحر گشته آشنا

سیلی روان اندر وَلَه، سیلی دگر گم کرده رَه

الحمدُ لِلَّه گوید آن، و این آه و لا حولَ وَ لا

ای آفتابی آمده بر مفلسان ساقی شده

بر بندگان خود را زده باری کرَم، باری عطا

گُل دیده ناگَه مر تو را، بدریده جان و جامه را

و آن چنگ زار از چنگ ِ تو افکنده سر پیش از حیا

مقبل‌ترین و نیک‌پی در بُرج ِ زهره کی ست؟ نی

زیرا نهد لب بر لب‌ات تا از تو آموزد نوا

نی‌ها و خاصه نی‌شکر بر طَمْع ِ این بسته کمر

رقصان شده در نی‌ستان یعنی تُعِزُّ مَن تَشَا

بُد بی‌تو چنگ و نی حزین؛ بُرد آن کنار و بوسه این

دف گفت: می‌زن بر رخ‌ام تا رویِ من یابد بها

این جان ِ پاره پاره را خوش پاره پاره مست کن

تا آن چه دوش‌اش فوت شد، آن را کند این دم قضا

حیف است ای شاه ِ مِهین! هش‌یار کردن این‌چنین

وَاللَّه نگویم بعد از این هش‌یار شرح‌ات ای خدا

یا باده ده حُجَّت مجو؛ یا خود تو برخیز و برو

یا بنده را با لطف ِ تو شد صوفیانه ماجرا