غزل ۱۳۰ سعدی

دوش، دور از روی‌ات ای جان! جان‌ام از غم تاب داشت

ابر ِ چشم‌ام بر رخ از سودایِ دل سیلاب داشت

در تفکّر عقل ِ مسکین پای‌مال ِ عشق شد

با پریشانی، دل ِ شوریده چشم ِ خواب داشت

کوس ِ غارت زد فراق‌ات گِرد ِ شهرستان ِ دل

شِحنه‌یِ عشق‌ات سرایِ عقل در طبطاب داشت

نقش ِ نام‌ات، کرده دل محراب ِ تسبیح ِ وجود

تا سحر، تسبیح‌گویان، روی در محراب داشت

دیده‌ام می‌جُست و گفتند م نبینی رویِ دوست

خود درَفشان بود چشم‌ام؛ ک‌اندر او سیماب داشت

ز آسمان آغاز ِ کار م سخت شیرین می‌نمود

کی گمان بردم که شهدآلوده زهر ِ ناب داشت

سعدی! این ره مشکل افتاده ست در دریایِ عشق

اول آخر در صبوری اندکی پایاب داشت