غزل ۱۶۵ سعدی

که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد؟

که عیش ِ خلوت بی او کدورتی دارد

که را مجال ِ سخن گفتن است حضرت ِ او؟

مگر نسیم صبا ک‌این پیام بُگزارد

ستیزه بردن با دوستان همین مثل است

که تشنه چشمه‌یِ حیوان به گِل بیَنبارَد

مرا که گفت دل از یار ِ مهربان بَردار

به اعتماد ِ صبوری؟ – که شوق نگذارد!

که گفت هر چه ببینی زِ خاطر ت بروَد؟

مرا تمام یقین شد که سهو پندارد

حرام باد بر آن کس نشست با معشوق

که از سَر ِ همه برخاستن نمی‌یارد

درست ناید از آن مدّعی حقیقت ِ عشق

که در مواجهه تیغ‌اش زنند و سَر خارَد

به کام ِ دشمن‌ام ای دوست این‌چنین مگذار

کس این کُنَد که دل ِ دوستان بیازارد

بیا که در قدم‌ات اوفتم! و گر بکُشی

نمیرَد آن که به دست ِ تو روح بسپارد

حکایت ِ شب ِ هجران که بازداند گفت؟

مگر کسی که چو سعدی ستاره بشمارد