غزل ۱۹۳ سعدی

شورش ِ بلبلان سحَر باشد

خفته از صبح بی‌خبر باشد

تیرباران ِ عشق ِ خوبان را

دل ِ شوریدگان سپر باشد

عاشقان کُشتگان معشوق اند

هر که زنده ست در خطر باشد

همه عالَم جَمال ِ طَلعَت ِ او ست

تا که را چشم ِ این نظر باشد

کس ندانم که دل بدو ندهد

مگر آن‌کس که بی‌بصَر باشد

آدمی را که خارکی در پای

نروَد، طرفه جانوَر باشد

گو ترُش‌روی باش و تلخ‌سخن!

زَهر ِ شیرین‌لبان شکر باشد

عاقلان از بلا بپرهیزند

مذهب ِ عاشقان دگر باشد

پایِ رفتن نماند سعدی را

مُرغ ِ عاشق بُریده‌پر باشد