غزل ۲۶ سعدی

ما را همه شب نمی‌بَرَد خواب

ای خفته‌یِ روزگار! دریاب!

در بادیه تشنگان بمُردند،

و ز حلّه به کوفه می‌رود آب

ای سخت‌کمان ِ سست‌پیمان

این بود وفایِ عهد ِ اصحاب؟

خار است به زیر ِ پهلوان‌ام

بی رویِ تو خواب‌گاه ِ سنجاب

ای دیده‌یِ عاشقان به روی‌ات

چون رویِ مجاوران به محراب

من تن به قضای عشق دادم

پیرانه‌سر آمدم به کتّاب

زهر از کف ِ دست ِ نازنینان

در حلق چنان روَد که جُلّاب

دیوانه‌یِ کویِ خوب‌رویان

درد ش نکند جفایِ بواب

سعدی نتوان به هیچ کشتن،

اِلّا به فراق ِ رویِ احباب