غزل ۷۹ سعدی

این باد ِ بهار ِ بوستان است؟

یا بویِ وصال ِ دوستان است؟

دل می‌بَرَد این خط ِ نگارین

گویی خط ِ رویِ دل‌سِتان است

ای مرغ ِ به دام ِ دل گرفتار!

بازآی! که وقت ِ آشیان است

شب‌ها من و شمع می‌گدازیم

این است که سوز ِ من نهان است

گوش‌ام، همه‌روز، از انتظار ت

بر راه و نظر بر آستان است

و ر بانگ ِ مؤذّنی می‌آید

گویم که درا یِ کاروان است

با آن‌همه دشمنی که کردی

بازآی! که دوستی همان است

با قوّت ِ بازوان عشق‌ات

سرپنجه‌یِ صبر ناتوان است

بیزاری ِ دوستان ِ دم‌ساز

تفریق میان ِ جسم و جان است

نالیدن ِ دردناک ِ سعدی

بر دعوی ِ دوستی بیان است

آتش به نی ِ قلم درانداخت

و این حِبر که می‌رود، دخان است