ترجیع‌بند – سعدی

بعد از طلبِ تو در سَرَم نیست

غیْر از تو به‌خاطر اندرَم نیست

رَه می‌نَدهی که پیش‌ات آیم،

وَ ز پیشِ تو رَه که بگذرم نیست

من مُرغِ زبونِ دامِ اُنس ام

هرچند که می‌کشی، پَرَم نیست

گر چون تو پری در آدمی‌زاد

گویند که هست، باورَم نیست

مِهر از همه خلق برگرفتم

جُز یادِ تو در تصوّرم نیست

گویند: بکوش تا بیابی!

می‌کوشم و بخت یاورَم نیست

قِسمی که مرا نیافریدند،

گر جهد کُنَم مُیسّرَم نیست

ای کاش مرا نظر نبودی

چون حَظّ‌ِ نظر برابرَم نیست

فکرم به همه جهان بگردید

وَ ز گوشه‌یِ صبر بهترَم نیست

با بخت، جدل نمی‌توان کرد!

اکنون که طریقِ دیگرم نیست،

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنباله‌یِ کارِ خویش گیرم

ای دل! نه هزار عهد کردی

ک‌اندر طلبِ هوا نگردی؟

کس را چه گُنَه؟ تو خویشتن را

بر تیغ زدی و زخم خوردی

دیدی که چگونه حاصل آمد

از دَعوی ِ عشق، روی‌زردی؟

یا دل بِنهی به جوْر و بیداد،

یا قصّه‌یِ عشق درنوَردی

ای سیم‌تنِ سیاه‌گیسو

ک‌از فکر سَرَم سپید کردی

بسیار سیَه سپید کرده‌ست

دوْرانِ سپهرِ لاجوَردی

صلح است میانِ کُفر و اسلام

با ما تو هنوز در نبردی

سر بیش گران مکُن! که کردیم

اقرار به بندگی و خُردی

با دَردِ تو ام خوش است؛ ازیرا ک

هم دَردی و هم دوایِ دَردی

گفتی که: صبور باش! هیهات

دل موضعِ صبر بود و بردی

هم چاره تحمّل است و تسلیم

و ر نه به کدام جهد و مردی

بنشینم و صبر پیش گیرم؟

دنباله‌یِ کارِ خویش گیرم