مرحبا ای پیک ِ مُشتاقان بِده پیغام ِ دوست
تا کُنم جان از سَر ِ رغبت فدا یِ نام ِ دوست

واله و شیدا ست دایم هم‌چو بُلبُل در قفس
طوطی‌یِ طَبع‌ام ز ِ عشق ِ شکَّر و بادام ِ دوست

زلف ِ او دام است و خال‌اش دانه‌یِ آن دام و من
بر امید ِ دانه‌ئی افتاده‌ام در دام ِ دوست

سر زِ مستی برنگیرد تا به صبح ِ روز ِ حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام ِ دوست

بس نگویم شمّه‌ئی از شرح ِ شوق خود از آن‌ک
درد ِ سر باشد نمودن بیش از این ابرام ِ دوست

گر دهد دست‌ام کشم در دیده همچون توتیا
خاک ِ راهی ک‌آن مُشَرَّف گردد از اَقدام ِ دوست

مِیل ِ من سو یِ وصال و قصد ِ او سو یِ فراق
ترک ِ کام ِ خود گرفتم تا برآید کام ِ دوست

حافظ اندر درد ِ او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زآن‌که درمانی ندارد درد ِ بی‌آرام ِ دوست