غزل ۴۱ سعدی

دیر آمدی ای نگار ِ سرمست

زود ت ندهیم دامن از دست

بر آتش ِ عشق‌ات آب ِ تدبیر

چندان که زدیم، بازننشست

از رویِ تو سر نمی‌توان تافت

و ز رویِ تو در نمی‌توان بَست

از پیش ِ تو راه ِ رفتن‌ام نیست

چون ماهی ِ اوفتاده در شَست

سودایِ لب ِ شکردهانان

بس توبه‌یِ صالحان که بشکست

ای سرو ِ بلند ِ بوستانی

در پیش ِ درخت ِ قامت‌ات پست

بی‌چاره کسی که از تو ببرید

آسوده تنی که با تو پیوست

چشم‌ات به کرشمه خون ِ من ریخت

و ز قتل ِ خطا چه غم خورَد مَست

سعدی! زِ کمند ِ خوب‌رویان

تا جان داری نمی‌توان جَست

و ر سر ننهی در آستان‌اش،

دیگر چه کنی؟ دری دگر هست؟