غزل ۵۰ سعدی

عشق ورزیدم و عقل‌ام به ملامت برخاست

ک‌آن که عاشق شد، از او حکم ِ سلامت برخاست

هر که با شاهد ِ گُل‌روی به خلوت بنشست

نتواند زِ سر ِ راه ِ ملامت برخاست

که شنیدی که برانگیخت سمند ِ غم ِ عشق

که نه اندر عقب‌اش گَرد ِ ندامت برخاست

عشق غالب شد و از گوشه‌نشینان ِ صَلاح

نام ِ مستوری و ناموس ِ کرامت برخاست

در گلستانی ک‌آن گل‌بُن ِ خندان بنشست

سرو ِ آزاد به یک پایِ غرامت برخاست

گُل ِ صدبرگ ندانم به چه رونق بشکفت

یا صنوبر به کدامین قد و قامت برخاست

دی زمانی به تکلُّف بر ِ سعدی بنشست

فتنه بنشست؛ چو برخاست، قیامت برخاست