غزل ۵۶ سعدی

ای ک‌آب ِ زندگانی ِ من در دهان ِ تو ست

تیر ِ هلاک ِ ظاهر ِ من در کمان ِ تو ست

گر بُرقعی فرونگذاری بدین جمال،

در شهر هر که کشته شود در ضمان ِ تو ست

تشبیه ِ رویِ تو نکنم من به آفتاب

ک‌این مدح آفتاب؛ نه تعظیم ِ شان ِ تو ست

گر یک نظر به گوشه‌یِ چشم ِ ارادتی

با ما کنی و گر نکنی، حکم از آن تو ست

هر روز خلق را سر ِ یاری و صاحبی ست

ما را همین سر است که بر آستان ِ تو ست

بسیار دیده‌ایم درختان ِ میوه‌دار

زین به ندیده‌ایم که در بوستان ِ تو ست

گر دست ِ دوستان نرسد، باغ را چه جُرم؟

منعی که می‌رود، گُنَه از باغ‌بان ِ تو ست

بسیار در دل آمد از اندیشه‌ها و رفت

نقشی که آن نمی‌رود از دل، نشان ِ تو ست

با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی

ای دوست! هم‌چنان دل ِ من مهربان ِ تو ست

سعدی! به قدر ِ خویش تمنّایِ وصل کن

سیمرغ ِ ما چه لایق ِ زاغ‌آشیان ِ تو ست؟