غزل ۹۲ سعدی

کس به چشم‌ام در نمی‌آید که گویم مثل ِ او ست

خود به چشم ِ عاشقان صورت نبندد مثل ِ دوست

هر که با مستان نشیند، تَرک ِ مستوری کُنَد

آب‌ِرویِ نیک‌نامان در خرابات آب ِ جو ست

جز خداوندان ِ معنی را نغلطانَد سماع

اوّل‌ات مغزی بباید تا برون آیی زِ پوست

بنده ام. گو تاج خواهی بر سر م نه، یا تبر

هر چه پیش ِ عاشقان آید ز معشوقان نکو ست

عقل، باری خسروی می‌کرد بر مُلک ِ وجود

باز چون فرهاد عاشق بر لب ِ شیرین ِ او ست

عنبرین‌چوگان ِ زلف‌اش را گر استقصا کُنی

زیر ِ هر مویی، دلی بینی که سرگردان چو گو ست

سعدیا! چندان که خواهی گفت وصف ِ روی یار،

حُسن ِ گل بیش از قیاس ِ بلبل ِ  بسیارگو ست