غزل ۹۲ سعدی

کس به چشم‌ام در نمی‌آید که گویم مثل ِ او ست

خود به چشم ِ عاشقان صورت نبندد مثل ِ دوست

 

هر که با مستان نشیند، تَرک ِ مستوری کُنَد

آب‌ِرویِ نیک‌نامان در خرابات آب ِ جو ست

 

جز خداوندان ِ معنی را نغلطانَد سماع

اوّل‌ات مغزی بباید تا برون آیی زِ پوست

 

بنده ام. گو تاج خواهی بر سر م نه، یا تبر

هر چه پیش ِ عاشقان آید ز معشوقان نکو ست

 

عقل، باری خسروی می‌کرد بر مُلک ِ وجود

باز چون فرهاد عاشق بر لب ِ شیرین ِ او ست

 

عنبرین‌چوگان ِ زلف‌اش را گر استقصا کُنی

زیر ِ هر مویی، دلی بینی که سرگردان چو گو ست

 

سعدیا! چندان که خواهی گفت وصف ِ روی یار،

حُسن ِ گل بیش از قیاس ِ بلبل ِ  بسیارگو ست

غزل سعدی با صدای سهیل قاسمی

شرح سطر به سطر

ستیغ ادعایی در جامع و مانع بودن شرح سطر به سطر ندارد و شرح ها ممکن است به مرور تغییر کنند یا تکمیل شوند.

وزن:

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

kas be cas mam dar ne mii eaa yad ke gou yam mes le eou st

xod be cas mee eaa se qan soo rat na ban dad mes le dou st