غزل ۱۰۲ سعدی

تا دست‌ها کمر نکُنی بر میان ِ دوست

بوسی به کام ِ دل ندهی بر دهان ِ دوست

دانی حیات ِ کُشته‌یِ شمشیر ِ عشق چی ست؟

سیبی گَزیدن از رُخ ِ چون بوستان ِ دوست

بر ماجرایِ خسرو و شیرین قلم کشید

شوری که در میان ِ من است و میان ِ دوست

خصمی که تیر ِ کافر ش اندر غزا نَکُشت،

خون‌اش بریخت اَبرویِ هم‌چون کمان ِ دوست

دل رفت و دیده خون شد و جان ِ ضعیف ماند

وآن هم برای آن که کُنَم جان‌فشان ِ دوست

روزی به پایِ مَرکَب ِ تازی درافتم‌اش

گر کِبر و ناز باز نپیچد عنان ِ دوست

هیهات کام ِ من که برآید در این طلب!

این بس که نام ِ من برود بر زبان ِ دوست

چون جان سپردنی ست به هر صورتی که هست؛

در کویِ عشق خوش‌تر و بر آستان ِ دوست

با خویش‌تن همی‌بَرم این شوق تا به خاک

و ز خاک سر برآرم و پُرسم نشان ِ دوست

فریاد ِ مردمان همه از دست ِ دشمن است؛

فریاد ِ سعدی از دل ِ نامهربان ِ دوست