غزل ۱۰۳ سعدی

زِ حد گذشت جدایی میان ِ ما ای دوست

بیا! بیا که غلام ِ تو ام! بیا ای دوست

اگر جهان همه دشمن شود، زِ دامن ِ تو

به تیغ ِ مرگ شود دست ِ من رها ای دوست

سر م فدایِ قفایِ ملامت است؛ چه باک

گر م بوَد سخن ِ دشمن از قفا؛ ای دوست

به ناز اگر بخرامی، جهان خراب کُنی

به خون ِ خسته اگر تشنه ای، هَلا ای دوست

چنان به داغ ِ تو باشم که گر اجل برسد

به شرع‌ام از تو ستانند خون‌بها ای دوست

وفایِ عهد نگه دار و از جفا بگذر!

به حقّ ِ آن که نی ام یار ِ بی‌وفا ای دوست

هزار سال پس از مرگ ِ من چو بازآیی

ز خاک نعره برآرم که مرحبا ای دوست

غم ِ تو دست برآورد و خون ِ چشم‌ام ریخت

مکُن که دست برآرم به ربّنا ای دوست

اگر به خوردن ِ خون آمدی، هلا! برخیز!

و گر به بردن ِ دل آمدی، بیا ای دوست

بساز با من ِ رنجور ِ ناتوان ای یار

ببخش بر من ِ مسکین ِ بی‌نوا ای دوست

حدیث ِ سعدی اگر نشنوی، چه چاره کُنَد؟

به دشمنان نتوان گفت ماجرا ای دوست