غزل ۱۳۲ سعدی

چو ابر ِ زلف ِ تو پیرامُن ِ قمر می‌گشت،

زِ ابر ِ دیده کنار م به اشک تر می‌گشت

زِ شور ِ عشق ِ تو در کام ِ جان ِ خسته‌یِ من

جواب ِ تلخ ِ تو شیرین‌تر از شکَر می‌گشت

خوی ِ عذار ِ تو بر خاک ِ تیره می‌افتاد

وجود ِ مرده از آن آب، جانور می‌گشت

اگر مرا به زر و سیم دست‌رس بودی،

ز سیم ِ سینه‌یِ تو کار ِ من چو زر می‌گشت

دل از دریچه‌ی فکرت به نفس ِ ناطقه داد

نشان ِ حالت ِ زار م که زار تر می‌گشت

زِ شوق ِ رویِ تو اندر سر ِ قلم، سودا

فتاد و چون من ِ سودازده به سر می‌گشت

زِ خاطر م غزلی سوزناک روی نمود

که در دماغ ِ فراغ ِ من این قدَر می‌گشت