غزل ۱۴۷ سعدی

جان و تن‌ام ای دوست فدای تن و جان‌ات

مویی نفروشم به همه مُلک ِ جهان‌ات

شیرین‌تر از این لب نشنیدم که سخن گفت

تو خود شکری یا عسل است آب ِ دهان‌ات

یک روز عنایت کن و تیری به من انداز

باشد که تفرّج بکنم دست و کمان‌ات

گر راه بگردانی و گر روی بپوشی

من می‌نگرم گوشه‌ی چشم ِ نگران‌ات

بر سرو نباشد رخ ِ چون ماه ِ منیر ت

بر ماه نباشد قد ِ چون سرو ِ روان‌ات

آخر چه بلایی تو که در وصف نیایی؟

بسیار بگفتیم و نکردیم بیان‌ات

هر کس که ملامت کُنَد از عشق ِ تو ما را،

معذور بدارند چو بینند عیان‌ات

حیف است چنین رویِ نگارین، که بپوشی

سودی به مساکین رسد؛ آخر چه زیان‌ات؟

بازآی! که در دیده بمانده ست خیال‌ات

بنشین! که به خاطر بگرفته ست نشان‌ات

بسیار نباشد دلی از دست بدادن

از جان رمقی دارم و هم برخی ِ جان‌ات

دشنام کَرَم کردی و گفتی و شنیدم

خرّم تن ِ سعدی که برآمد به زبان‌ات