غزل ۱۷۵ سعدی

باز ت ندانم از سَر ِ پیمان ِ ما که بُرد

باز از نگین ِ عهد ِ تو نقش ِ وفا که برد

چندین وفا که کرد چو من در هوای تو؟

وآن‌گه زِ دست ِ هجر ِ تو چندین جفا که برد

بگریست چشم ِ ابر بر احوال ِ زار ِ من

جز آه ِ من به گوش ِ وی این ماجرا که برد

گفتم لب ِ تو را که: دل ِ من تو بُرده‌ای!

گفتا: کدام دل؟ چه نشان؟ کی؟ کجا؟ که برد؟

سودا مپَز که آتش ِ غم در دل ِ تو نیست

ما را غم ِ تو بُرد به سودا؛ تو را که برد؟

توفیق ِ عشق ِ رویِ تو گنجی ست. تا که یافت!

باز اتفاق ِ وصل ِ تو گویی ست. تا که برد!

جز چشم ِ تو که فتنه‌یِ قتّال ِ عالم است

صد شیخ و زاهد از سر ِ راه ِ خدا که برد

سعدی نه مرد ِ بازی ِ شطرنج ِ عشق ِ تو ست

دستی به کام ِ دل زِ سپهر ِ دغا که برد