روخوانی شعر با صدای سهیل قاسمی

 

تصحیح قزوینی غنی

شماره ۴۷

 

 

به کوی ِ می‌کده هر سالکی که رَه دانست

دری دگر زدن اندیشه‌یِ تَبَه دانست

 

زمانه افسر ِ رِندی نداد جُز به کسی

که سرفَرازی‌یِ عالم در این کُلَه دانست

 

بر آستانه‌یِ می‌خانه هر که یافت رَهی

زِ فیض ِ جام ِ می اسرار ِ خانقَه دانست

 

هر آن که راز ِ دو عالم زِ خطّ ِ ساغر خواند

رموز ِ جام ِ جم از نقش ِ خاک ِ رَه دانست

 

وَرای طاعت ِ دیوانه‌گان زِ ما مَطَلب

که شیخ ِ مذهب ِ ما عاقلی گُنَه دانست

 

دل‌ام زِ نرگس ِ ساقی اَمان نخواست به جان

چرا که شیوه‌یِ آن تُرک ِ دل‌سیه دانست

 

ز ِ جور ِ کوکب ِ طالع سحَرگَهان چشم‌ام

چنان گریست که ناهید دید و مَه دانست

 

حدیث حافظ و ساغر که می‌زند پنهان

چه جا یِ مُحتسب و شِحنه؟ پادشه دانست

 

بلندمرتبه شاهی که نُه رواق ِ سپهر

نمونه‌ای زِ خَم طاق ِ بارگه دانست