زِ گریه مَردُم ِ چشم‌ام نشسته در خون است
ببین که در طلب‌ات حال ِ مردمان چون است

به یاد ِ لعل ِ تو و چشم ِ مست ِ می‌گون‌ات
زِ جام ِ غم می ِ لعلی که می‌خورم خون است

زِ مشرق ِ سر ِ کو آفتاب ِ طلعت ِ تو
اگر طلوع کند طالع‌ام همایون است

حکایت ِ لب ِ شیرین، کلام ِ فرهاد است
شکنج ِ طُرّه‌یِ لیلی مقام ِ مجنون است

دل‌ام بِجو که قَد اَت هم‌چو سرو دل‌جوی است
سخن بگو که کلام‌ات لطیف و موزون است

زِ دور ِ باده به جان راحتی رسان ساقی
که رنج ِ خاطر اَم از جور ِ دور ِ گردون است

از آن دمی که زِ چشم‌ام برفت رود ِ عزیز
کنار ِ دامن ِ من هم‌چو رود ِ جیحون است

چگونه شاد شوَد اَندرون ِغمگین‌ام
به‌اختیار که از اختیار بیرون است

زِ بی‌خودی طلب ِ یار می‌کند حافظ
چو مُفلسی که طلب‌کار ِ گنج ِ قارون است