اگرچه عَرض ِ هُنر پیش ِ یار، بی‌ادبی‌ست
زبان خموش ولیکن دهان پُر از عربی‌ست

پری نهفته رخ و دیو در کرشمه‌یِ حُسن!
بسوخت دیده زِ حیرت که این چه بوالعجبی‌ست

در این چمن گل ِ بی‌خار کَس نچید آری
چراغ ِ مصطفوی با شرار ِ بولهبی‌ست

سبب مپُرس که چرخ از چه سِفله پرور شد
که کام‌بخشی‌یِ او را بهانه بی‌سببی‌ست

به نیم جو نَخَرَم طاق ِ خانقاه و رباط
مرا که مصطبه ایوان و پا یِ خُم طَنَبی‌ست

جمال ِ دختر ِ رَز نور ِ چشم ما ست مَگَر
که در نقاب ِ زُجاجی و پرده‌یِ عِنَبی‌ست

هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه
کنون که مست ِ خراب‌ام صَلاح بی‌ادبی‌ست

بیار می که چو حافظ هزار اَم استظهار
به گریه‌یِ سحری و نیاز ِ نیم شبی‌ست