مردم ِ دیده‌ی ما جُز به رخ‌ات ناظر نیست
دل ِ سرگشته‌ی ما غیر ِ تو را ذاکر نیست

اشک‌ام اِحرام ِ طواف ِ حَرَم‌ات می‌بندد
گرچه از خون ِ دل ِ ریش دَمی طاهر نیست

بسته‌ی دام و قفس باد چو مرغ ِ وحشی
طایر ِ سِدره اگر در طلب‌ات طایر نیست

عاشق ِ مُفلس اگر قلب ِ دل‌اش کَرد نِثار
مَکُن‌اش عیب که بر نقد ِ روان قادر نیست

عاقبت دست بِدان سرو ِ بُلند اَش برسد
هرکه را در طلب‌ات همّت ِ او قاصر نیست

از روان‌بخشی ِ عیسیٰ نزنم دَم هرگز
زان‌که در روح‌فَزایی چو لب‌ات ماهر نیست

من که در آتش ِ سودا ی تو آهی نزنم
کِی توان گفت که بر داغْ دل‌ام صابر نیست

روز ِ اوّل که سر ِ زُلف ِ تو دیدم، گفتم
که پریشانی ِ این سلسله را آخِر نیست

سر پیوند ِ تو تنها نه دل ِ حافظ را ست
کیست آن ک‌اَش سَر ِ پیوند ِ تو در خاطر نیست