درد زندگی | ترانه های خیام

ترانه‌های خیام | درد ِ زندگی

امروز که نوبت ِ جوانی‌یِ من است

می نوشم! از آن که کامرانی‌یِ من است

عیب‌ام مکنید! گرچه تلخ است، خوش است

تلخ است از آن که زندگانی‌یِ من است

گر آمدن‌ام به من بُدی، نامدمی

وَ ر نیز شُدن به من بُدی، کِی شُدَمی؟

به ز آن نبُدی که اندر این دِیر ِ خراب

نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی

از آمدن و رفتن ِ ما سودی کو؟

وَ ز تار ِ وجود ِ عمر ِ ما پودی کو؟

در چنبر ِ چرخ، جان ِ چندین پاکان

می‌سوزد و خاک می شود. دودی کو؟

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم

وَ ز داس ِ سپهر ِ سرنگون، سوده شدیم

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم

نا بوده به کام ِ خویش، نابوده شدیم.

با یار چو آرمیده باشی همه عمر،

لذّات ِ جهان چشیده باشی همه عمر

هم آخر ِ کار، رحلت‌ات خواهد بود

خوابی باشد که دیده باشی؛ همه عمر

اکنون که ز ِ خوش‌دلی، به‌جز نام نماند،

یک هم‌دم ِ پخته جُز می ِ خام نماند،

دست ِ طرب از ساغر ِ می باز مَگیر

امروز که در دست به جز جام نماند

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این رَه ِ دور را رسیدن بودی

کاش از پی ِ صد هزار سال، از دل ِ خاک

چون سبزه، امید ِ بر دمیدن بودی!

چون حاصل ِ آدمی در این جا یِ دو دَر

جُز درد ِ دل و دادن ِ جان نیست دگر؛

خُرَّم دل ِ آن که یک نفس زنده نبود

و آسوده کَسی که خود نَزاد از مادر!

آن کس که زمین و چرخ ِ افلاک نهاد،

بس داغ که او بر دل ِ غم‌ناک نهاد.

بسیار لب ِ چو لعل و زلفین ِ چو مشک

در طبل ِ زمین و حُقّه‌ی خاک نهاد

• منسوب به خیام

گر بر فلک‌ام دست بُدی چون یزدان،

برداشتمی من این فلک را زِ میان

وَ ز نو، فلک ِ دگر، چنان ساختمی

ک‌آزاده به کام ِ دل رسیدی آسان