درد زندگی | ترانه های خیام

امروز که نوبت ِ جوانی یِ من است

می نوشم! از آن که کامرانی یِ من است

عیب ام مکنید. گرچه تلخ است، خوش است

تلخ است از آن که زندگانی یِ من است

 

گر آمدن ام به من بُدی، نامدمی

وَ ر نیز شُدن به من بُدی، کِی شُدَمی؟

به ز آن نبُدی که اندر این دِیر ِ خراب

نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی

 

از آمدن و رفتن ِ ما سودی کو؟

وَ ز تار ِ وجود ِ عمر ِ ما پودی کو؟

در چنبر ِ چرخ، جان ِ چندین پاکان

می سوزد و خاک می شود. دودی کو؟

 

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم

وَ ز داس ِ سپهر ِ سرنگون، سوده شدیم

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم

نا بوده به کام ِ خویش، نابوده شدیم.

 

با یار چو آرمیده باشی همه عمر،

لذّات ِ جهان چشیده باشی همه عمر

هم آخر ِ کار، رحلت ات خواهد بود

خوابی باشد که دیده باشی؛ همه عمر

 

اکنون که ز ِ خوش دلی، به جز نام نماند،

یک هم دم ِ پخته جُز می ِ خام نماند،

دست ِ طرب از ساغر ِ می باز مَگیر

امروز که در دست به جز جام نماند

 

ای کاش که جای آرمیدن بودی

یا این رَه ِ دور را رسیدن بودی

کاش از پی ِ صد هزار سال، از دل ِ خاک

چون سبزه، امید ِ بر دمیدن بودی!

 

چون حاصل ِ آدمی در این جا یِ دو دَر

جُز درد ِ دل و دادن ِ جان نیست دگر؛

خُرَّم دل ِ آن که یک نفس زنده نبود

و آسوده کَسی که خود نَزاد از مادر!

 

آن کس که زمین و چرخ ِ افلاک نهاد،

بس داغ که او بر دل ِ غم ناک نهاد.

بسیار لب ِ چو لعل و زلفین ِ چو مشک

در طبل ِ زمین و حُقّه ی خاک نهاد

«منسوب به خیام»

 

گر بر فلک ام دست بُدی چون یزدان،

برداشتمی من این فلک را زِ میان

وَ ز نو، فلک ِ دگر، چنان ساختمی

ک آزاده به کام ِ دل رسیدی آسان