غزل ۱۱ مولوی

ای طوطی ِ عیسیٰ نفَس؛ و ای بلبل ِ شیرین‌نوا

هین! زُهره را کالیوه کُن ز آن نغمه‌هایِ جان‌فَزا

دعوی‌یِ خوبی کن! بیا! تا صد عدو و آشنا

با چهره‌ئی چون زعفران با چشم ِ تَر آید گوا

غم جمله را نالان کُنَد، تا مرد و زن افغان کند

که داد دهْ ما را زِ غم ک‌او گشت در ظلم اژدها

غم را بدرّانی شکم با دورباش ِ زیر و بم

تا غلغل افتد در عدم از عدل ِ تو ای خوش‌صدا

ساقی! تو ما را یاد کُن! صد خیک را پُر باد کُن

ارواح را فرهاد کُن در عشق ِ آن شیرین‌لقا

چون تو سرافیل ِ دلی؛ زنده‌کُن ِ آب و گِلی

در‌دَم زِ راه ِ مُقبِلی در گوش ِ ما نفخه‌ی خدا

ما هم‌چو خرمن ریخته، گندم به کاه آمیخته

هین! از نسیم ِ باد ِ جان کَه را زِ گندُم کُن جدا

تا غم به سویِ غم روَد؛ خرّم سویِ خرّم روَد

تا گُل به سویِ گُل روَد؛ تا دل برآید بر سما

این دانه‌هایِ نازنین، محبوس مانده در زمین

در گوش ِ یک باران ِ خوش؛ موقوف ِ یک باد ِ صبا

تا کار ِ جان چون زر شود؛ با دل‌بران هم‌بر شود

پا بود، اکنون سَر شود؛ کَه بود اکنون کَه‌ربا

خاموش کُن آخر دمی! دستور بودی، گفتمی!

سرّی که نفکنده ست کس در گوش ِ اِخوان ِ صفا