غزل ۱۰۰ سعدی

این مطرب از کجا ست که برگفت نام ِ دوست

تا جان و جامه بذل کنم بر پیام ِ دوست

دل زنده می‌شود به امید ِ وفایِ یار

جان رقص می‌کند به سماع ِ کلام ِ دوست

تا نفخ ِ صور، بازنیاید به خویش‌تن

هرک اوفتاد مست ِ محبّت زِ جام ِ دوست

من، بعد از این اگر به دیاری سفر کنم

هیچ ارمغانیی نبَرَم جز سلام ِ دوست

رنجور ِ عشق، بِهْ نشود جز به بویِ یار؛

و ر رفتنی ست، جان ندهد جز به نام ِ دوست

وقتی، امیر ِ مملکت ِ خویش بودمی

اکنون به اختیار و ارادت غلام ِ دوست

گر دوست را به دیگری از من فراغت است،

من دیگری ندارم قائم‌مقام ِ دوست

بالایِ بام ِ دوست چو نتوان نهاد پای،

هم چاره آن که سر بنهی زیر ِ بام ِ دوست

درویش را که نام بَرَد پیش ِ پادشاه

هیهات از افتقار ِ من و احتشام ِ دوست

گر کام ِ دوست، کشتن ِ سعدی ست، باک نیست

این‌ام حیات بس که بمیرم به کام ِ دوست