غزل ۹۹ سعدی

صبح می‌خندد و من گریه‌کنان از غم ِ دوست

ای دم ِ صبح! چه داری خبر از مَقدَم ِ دوست

بر خود م گریه همی‌آید و بر خنده‌یِ تو

تا تبسم چه کنی بی‌خبر از مَبسَم ِ دوست!

ای نسیم ِ سحر! از من به دل‌آرام بگوی

– که کسی جز تو ندانم که بوَد مَحرم ِ دوست –

گو: کم ِ یار برایِ دل ِ اغیار مگیر!

دشمن این نیک پسندد که تو گیری کم ِ دوست

تو که با جانب ِ خصم‌ات به ارادت نظر است

به که ضایع نگذاری طرَف ِ مُعظَم ِ دوست

من نه آن ام که عدو گفت! تو خود دانی نیک

که ندارد دل ِ دشمن خبر از عالَم ِ دوست

نی! نی! ای باد مَرو! حال ِ من ِ خسته مَگوی!

تا غباری ننشیند به دل ِ خرّم ِ دوست

هر کسی را غم ِ خویش است و دل ِ سعدی را

همه‌وقتی غم ِ آن تا چه کُنَد با غم ِ دوست