غزل ۱۶۷ سعدی

گر از جفا یِ تو روزی دل‌ام بیازارد

کمند ِ شوق، کشان‌ام به صلح بازآرد

زِ دَرد ِ عشق ِ تو دوش‌ام امید ِ صبح نبود

اسیر ِ عشق چه تاب ِ شب ِ دراز آرد

دلی عجب نبوَد گر بسوخت؛ ک‌آتش ِ تیز

چه جای موم؟ که پولاد در گداز آرد

تویی که گر بخرامد درخت ِ قامت ِ تو

زِ رشک، سرو ِ روان را به اهتزاز آرد

دگر به رویِ خود از خلق در بخواهم بست

مگر کسی زِ تو ام مژده‌ئی فرازآرد

اگر قبول کنی، سر نهیم بر قدم‌ات

چو بت‌پرست که در پیش ِ بت نماز آرد

یکی به سمع ِ رضا گوش ِ دل به سعدی دار

که سوز ِ عشق سخن‌های دل‌نواز آرد