غزل ۱۸۴ سعدی

دل‌ام دل از هوس ِ یار بر نمی‌گیرد

طریق ِ مردُم ِ هشیار بر نمی‌گیرد

بلایِ عشق، خدایا زِ جان ِ ما برگیر

که جان ِ من دل از این کار بر نمی‌گیرد

همی‌گدازم و می‌سازم و؛ شکیبایی ست

که پرده از سَر ِ اسرار بر نمی‌گیرد

وجود ِ خسته‌یِ من، زیر ِ بار ِ جور ِ فلک

جفایِ یار به سربار بر نمی‌گیرد

روا ست گر نکُنَد یار دعوی ِ یاری

چو بار ِ غم زِ دل ِ یار بر نمی‌گیرد

چه باشد ار به وفا دست گیرد م یک بار

گر م زِ دست به‌یک‌بار بر نمی‌گیرد

بسوخت سعدی در دوزخ ِ فراق و، هنوز

طمع زِ وعده‌یِ دیدار بر نمی‌گیرد